خوش آمدید

جنگ سخت مینتراس فیلم جدید آلخاندرو آمنهبر است ، درباره اسپانیا در سال 1936 و به قدرت رسیدن فرانسیسکو فرانکو.

سال 1936 در اسپانیا بود. این یکی از سالهایی بود که جنگ جهانی دوم را نشان داد. این سال سقوط جمهوری جمهوری اسپانیا و پیروزی دولت نظامی فرانسیسکو فرانکو بود. این جنگ داخلی بود که در جاده های ایبری خشمگین شد و شهروندان ، روشنفکران اروپایی ، سیاستمداران و آرمانگرایان همچنان ادامه خواهند داشت. یک نقطه سیاه از کشوری که برای سینما با مینتراس نوشته شده ، جنگ توسط Alejandro Heández و کارگردان Alejandro Amenàbar را ادامه می دهد و در سی و هفتمین جشنواره جشنواره فیلم تورین معرفی می شود.

این در سال ظهور قدرت حراج های فرانکو است که فیلمساز و فیلمنامه نویس همزمان با درگیری بین مشعل های معنویتگرایی اجتماعی و فرهنگی و استعفا برای احزابی که قادر به مدیریت و جلوگیری از بدترین بدی ها نیستند ، آنهایی که اسپانیا دیکتاتوری با آن روبرو می شوند ، که حتی با پایان درگیری جنگ ، همچنان تابع اراده و رفتار فردگرایانه و رزمی استکبار فرانکو خواهد بود.

Mientras جنگ را دوام می آورد - آرمانهای بدون اشتیاق و نه درگیری در فیلم Alejandro AmenàbarMientras de la guerra ، سینما
اما بر این اساس است که تاریخ مینتراس جنگ را دوام می آورد و سعی می کند اقدامات و درگیری هایی را که منجر به ظهور قدرت رهبر فاشیست شد ، نشان داده و تحلیل کند. ماههای گذشته که مردم در آن ناپدید شده اند و در خیابان ها می توان صدای شلیک اسلحه های استفاده شده را شنید. روزهای گمشده برای نویسنده و استاد میگوئل اونامونو (کاررا الیجالد) ، که در پیری معتقد است که تعادل و دوراندیشی پیدا کرده است ، اما چه کسی در آشفتگی سیاسی قرار خواهد گرفت و می بیند که تا چه اندازه ملت خود را به پیش برده است ، در پایان انجام داد. ارزش خود را در نظر بگیرید ، ضمن اینکه صدای خود را بالا می برید و به این ترتیب حرفه و زندگی خود را در معرض خطر قرار می دهید.

این در تضاد بین جوانان و سالهای گذشته است ، روحیه انتقام جویی و استعفا برای شرایطی که هرگز با کلمات یا دعا نمی توان تغییر داد آنچه مینتراس جنگ را تحمل می کند با سوء استفاده از چهره میگوئل اونامونو و قرار دادن وی در کنار همکاران و پوزیتیویست های بسیار تازه تر. . ناراحتی که به عنوان وجدان از بین می رود ، برای دیدگاهی که ثابت می کند اشتباه است ، اما Unamuno به آن چسبیده خواهد شد تا زمانی که وقایع یک پلیس پلیس آماده استقبال از ظالمش روشن باشد. اما هیچ کس ، در فیلم Alejandro Amenàbar ، موفق نیست مخاطب را با عقاید خود مطابقت دهد. برخی از چهره ها با درگیری واژگان و یا درگیری های شفاهی اظهار نظر خود را ، مطلوب یا برعکس ، چانه زنی یا جدا کردن استدلال می کنند.

مینتراس جنگ را دوام می آورد - از آنجا که جنگ شروع می شود و درام Mientras de la guerra ، سینماتوگرافی از دست می رود
این صافی است که در سخنرانی های شخصیت های اصلی اثر ، غیرت که تنها توسط شخصیت های اصلی خود شبیه سازی نشده و هرگز احساس نمی شود ، ساکن است ، تا فیلمی بسازد که فاقد همان تنش سیاسی و ترس احشایی برای سرنوشت یک قوم باشد ، جایی که کلمات فقط برای پر کردن شکاف ها به جای متقاعد کردن ، جابجایی ، جابجایی دیدگاه دیگران عمل می کنند. در یکی از بزرگترین لحظات تراژدی در تاریخ اسپانیا ، دقیقاً نمایشی است که حضور خود را احساس نمی کند ، حاشیه بمانیم بدون اینکه بخواهیم اضافه کنیم پاتوهایی که اگر در صورت عدم تحمل و ترس نسبت به روزهای آینده وارد شوند ، ناخوشایند نخواهند بود. که با حضورش به چشم نمی خورد و برخلاف واقعیت هایی که می گوید ، فیلم را به رحمت سکون سینما می گذارد.

در این محیط های پر صدا ، در عکس های خارجی یک رنگ سفید روشن به دلیل درخشندگی مکان ها ، بناها و بناها ، اما مهمتر از همه به عکاسی از الکس کاتالان ، شخصیت های مینتراس جنگ را تحمل سرگردان کرده اند ، اما آنها نمی دانند کجا باید بروند. آنها گاز می گیرند و شعار می دهند ، اما بیننده را به سمت داخل نمی کشند و آنها را هیجان زده نمی کنند. اثری با موضوع چنین ربطی ، که به نظر می رسد چیزی جز زیبایی شناختی گسسته ندارد ، بدون تعالی ، اما حتی در مورد آنچه صرفاً تصویری می تواند تحت تأثیر قرار دهد و نه باعث می شود بیننده در آن بی نظمی سیاسی قرار بگیرد. به هر حال ، متزلزل است.